Εγκαύματα

Τα εγκαύματα είναι τραυματισμοί που προκαλούνται από έκθεση σε θερμική, χημική ή ακτινοβολία.

Ταξινόμηση

Υπάρχουν εγκαύματα θερμικά, χημικά, θερμοχημικά, ηλεκτρικά και ακτινοβολίας. Τα εγκαύματα πρώτου, δεύτερου, τρίτου και τέταρτου βαθμού διακρίνονται από το βαθμό βλάβης.

Αιτιολογία

Στα μικρά κατοικίδια, οι πιο συνηθισμένες αιτίες θερμικών εγκαυμάτων είναι η επαφή βραστό νερό ή άλλα ζεστά υγρά στο δέρμα, ηλεκτρικά εγκαύματα συμβαίνουν όταν τα δόντια αγγίζουν την ηλεκτρική καλωδίωση (αυτό είναι ιδιαίτερα συχνό σε γάτες διαφόρων ηλικιών και νεαρά σκυλιά). Τα ζώα παθαίνουν επίσης θερμικά εγκαύματα κατά τη διάρκεια πυρκαγιάς. Αιτιολογικοί παράγοντες, η επίδραση των οποίων προκαλεί χημικά εγκαύματα, περιλαμβάνουν διάφορες χημικές ουσίες - οξέα και αλκάλια, οι οποίες, λόγω της απροσεξίας των ιδιοκτητών, αποθηκεύονται σε χώρους προσβάσιμους στα ζώα.

Οι αιτίες των θερμοχημικών εγκαυμάτων είναι εύφλεκτες χημικές ουσίες που όταν καίγονται έχουν και χημική δράση, εκτός από θερμική. Τα εγκαύματα από ακτινοβολία προκαλούνται από την έκθεση σε ιονίζουσα ακτινοβολία. Η άμεση αιτία της εμφάνισης των συμπτωμάτων είναι η συσσώρευση φλεγμονώδους εξιδρώματος σε διάφορα στρώματα του δέρματος και των ιστών, καθώς και η δηλητηρίαση, η οποία προκαλείται από τα προϊόντα της αποσύνθεσης των ιστών που προκαλούνται από το έγκαυμα.

Θεραπεία και πρόληψη

Θεραπευτική αγωγή

Η θεραπεία εγκαυμάτων πρώτου και δεύτερου βαθμού περιορίζεται συνήθως στην τοπική χρήση φαρμάκων που μειώνουν την ευαισθησία στον πόνο, προάγουν την ταχύτερη αναγέννηση των ιστών και βοηθούν στην πρόληψη της μόλυνσης, η οποία οδηγεί σε μεγαλύτερες διαδικασίες επούλωσης και άλλες επιπλοκές. Έτσι, αφού λάβετε ένα έγκαυμα, είναι απαραίτητο να εφαρμόσετε μια παγοκύστη στην πληγείσα επιφάνεια ή να την ξεπλύνετε με κρύο νερό. Μπορείτε επίσης να χρησιμοποιήσετε χαρτοπετσέτες βρεγμένες με διάλυμα σόδας και για να μειώσετε τον πόνο, λιπάνετε το δέρμα με βαζελίνη.

Παρουσία μεγάλων φυσαλίδων, μπορεί να χρειαστεί να τρυπηθούν με αναρρόφηση εξιδρώματος και στη συνέχεια έγχυση διαλυμάτων νοβοκαΐνης και αντιβιοτικών στην κοιλότητα της φυσαλίδας. Αυτοί οι χειρισμοί πρέπει να γίνονται εξαιρετικά προσεκτικά για να αποφευχθεί η μόλυνση των ιστών, η οποία δημιουργεί εμπόδιο στην κανονική επούλωση τους. Στο μέλλον, είναι δυνατή η χρήση διαλύματος υπερμαγγανικού καλίου και διαφόρων αλοιφών, οι οποίες συνταγογραφούνται από κτηνίατρο ανάλογα με το στάδιο της διαδικασίας στο σημείο του εγκαύματος.

Τα εγκαύματα τρίτου και τέταρτου βαθμού απαιτούν επίσης τακτικό, ενδελεχή καθαρισμό των προσβεβλημένων περιοχών και μερικές φορές απαιτείται χειρουργική επέμβαση για την αφαίρεση νεκρωτικού ιστού και τη διόρθωση δερματικών ελαττωμάτων (ναι, μπορεί να γίνει μόσχευμα δέρματος εάν η βλάβη είναι εκτεταμένη). Όταν απορρίπτονται μεγάλοι όγκοι δέρματος, οι προκύπτουσες περιοχές μπορούν να καλυφθούν προσωρινά με ειδικά βιολογικά φιλμ με βάση το κολλαγόνο, κάτω από τα οποία λαμβάνουν χώρα / λαμβάνουν χώρα / συνεχίζονται καλά οι διαδικασίες ανάκτησης και λόγω των οποίων μειώνεται ο κίνδυνος μόλυνσης. Για να αποφευχθεί ο σχηματισμός ουλών στο στάδιο της αναγέννησης, χρησιμοποιούνται ενζυμικά φάρμακα.

Τα εγκαύματα του τρίτου-τέταρτου βαθμού απαιτούν συνήθως το διορισμό συστηματικής θεραπείας, καθώς υπάρχει ισχυρή δηλητηρίαση του σώματος με παραβίαση της λειτουργίας πολλών οργάνων και συστημάτων. Πρέπει να συνταγογραφούνται αναλγητικά φάρμακα (για την πρόληψη της ανάπτυξης του σοκ πόνου), αντιισταμινικά και αντιβακτηριακά φάρμακα. Γίνεται θεραπεία έγχυσης (διαλύματα άλατος, διττανθρακικό νάτριο - για τη διόρθωση της οξέωσης) και, εάν είναι απαραίτητο, θεραπεία αιμομετάγγισης και προτιμάται η μετάγγιση πλάσματος ή ορού αίματος, καθώς το υγρό μέρος του αίματος χάνεται κατά τα εγκαύματα και ιδρώνεται στον μεσοκυττάριο χώρο. Σε ορισμένες περιπτώσεις, είναι απαραίτητη η χρήση άλλων φαρμάκων, τα οποία καθορίζονται από τον ειδικό κτηνίατρο που θεραπεύει το ζώο.

Σε περίπτωση χημικών εγκαυμάτων, μετά από άφθονο πλύσιμο της πληγείσας περιοχής κάτω από ρεύμα νερού, είναι απαραίτητο πρώτα να εξουδετερωθεί το οξύ (διάλυμα σόδας, πιθανώς γάλα) ή το αλκάλιο (διάλυμα κιτρικού ή οξικού οξέος σε ορισμένες συγκεντρώσεις). Στη συνέχεια πραγματοποιείται η θεραπεία όπως στην περίπτωση των θερμικών εγκαυμάτων.

Πρόληψη

Η πρόληψη των εγκαυμάτων συνίσταται στην αποτροπή του ζώου να επηρεαστεί από τους παράγοντες που τα προκαλούν.

Διαγνωστικά

Η διάγνωση των εγκαυμάτων βασίζεται στα δεδομένα της ιστορίας - την παρουσία σε αυτά πληροφοριών σχετικά με την επίδραση θερμικών και χημικών παραγόντων (καθώς και θερμοχημικών, ακτινοβολίας - ιονίζουσας ακτινοβολίας), τα αποτελέσματα μιας γενικής εξέτασης του ζώου, η οποία αποκαλύπτει βλάβη στο δέρμα και στους ιστούς που βρίσκονται σε βάθος - στους μύες, στα οστά και στα εσωτερικά όργανα - χαρακτηριστικό των εγκαυμάτων. Στη συνέχεια, ανάλογα με τη σοβαρότητα της βλάβης, μπορεί να χρειαστεί πλήρης εξέταση του ζώου για τον εντοπισμό των βλαβών που προκαλούνται από την ασθένεια του εγκαύματος.

Είναι πολύ σημαντικό να αναγνωρίζονται έγκαιρα τα κλινικά σημάδια της αναπνευστικής και καρδιαγγειακής ανεπάρκειας - για αυτό, αξιολόγηση του καρδιακού ρυθμού, της ποιότητας του παλμού (σε σοβαρή δηλητηρίαση, είναι επιφανειακός, νηματώδης), η ταχύτητα πλήρωσης των τριχοειδών, εάν είναι απαραίτητο να διεξαχθεί ηλεκτροκαρδιογραφική μελέτη.

Γίνονται επίσης βιοχημικές και γενικές εξετάσεις αίματος, ιδιαίτερα σημαντικοί δείκτες στον τελευταίο είναι ο αιματοκρίτης και ο αριθμός των ερυθροκυττάρων, που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την εκτίμηση του επιπέδου μείωσης του συνολικού κυκλοφορούντος όγκου αίματος λόγω μεγάλων απωλειών υγρών που συμβαίνουν παρουσία μεγάλης επιφάνειας εγκαύματος. Εάν είναι απαραίτητο, διενεργούνται και άλλες μελέτες, η σκοπιμότητα των οποίων καθορίζεται από τον κτηνίατρο.

Συμπτώματα

Τα συμπτώματα των εγκαυμάτων διαφορετικού βαθμού διαφέρουν μεταξύ τους. Έτσι, με έγκαυμα πρώτου βαθμού, υπάρχει ερυθρότητα (ορατή σε μη μελαγχρωματικές περιοχές του δέρματος και των βλεννογόνων) και οίδημα των ιστών, έντονος πόνος. Αυτά τα κλινικά σημεία προκαλούνται από τη συσσώρευση εξιδρώματος στον μεσοκυττάριο χώρο, το οποίο ασκεί μηχανική επίδραση στις νευρικές απολήξεις, καθώς και από την άμεση επίδραση του θερμικού παράγοντα στους υποδοχείς. Μετά από ορισμένο χρονικό διάστημα μετά το έγκαυμα, το ανώτερο στρώμα του δέρματος απορρίπτεται, κάτω από το οποίο σχηματίζεται υγιής ιστός (αυτή η διαδικασία μοιάζει με «ξεφλούδισμα δέρματος», το ξεφλούδισμα του).

Με έγκαυμα δεύτερου βαθμού παρατηρείται επίσης οίδημα και ερυθρότητα, στη συνέχεια σχηματίζονται φουσκάλες, οι οποίες γεμίζουν με εξίδρωμα, στο οποίο μπορεί να υπάρχει πρόσμιξη αίματος, λόγω της οποίας αποκτά χαρακτηριστικό χρώμα (μέχρι καφέ). Εάν δεν υπάρχει δευτερογενής βακτηριακή μόλυνση, οι φυσαλίδες σταδιακά υποχωρούν, σχηματίζοντας κρούστες κάτω από τις οποίες εμφανίζεται νέος ιστός. Στην ίδια περίπτωση, εάν η ουροδόχος κύστη μολυνθεί, στη θέση της θα εμφανιστεί αργότερα ένα έλκος και στη συνέχεια - ο σχηματισμός ουλής, η οποία είναι εξαιρετικά ανεπιθύμητη, καθώς μπορεί να οδηγήσει σε δυσλειτουργία του μέρους του σώματος όπου έλαβε χώρα η επίδραση του θερμικού παράγοντα στους ζωντανούς ιστούς.

Ο τρίτος βαθμός χαρακτηρίζεται από νέκρωση όλων των στρωμάτων του δέρματος, ενώ οι πληγείσες περιοχές είναι συνήθως μη ευαίσθητες στον πόνο και αντιπροσωπεύουν ξηρό δέρμα ή περιοχές με σχηματισμό ψώρας, το χρώμα της οποίας μπορεί να ποικίλλει από κίτρινο-καφέ έως μαύρο, ανάλογα με τον επιβλαβή παράγοντα (χημικό έγκαυμα ή θερμικό έγκαυμα, συμπεριλαμβανομένης της φλόγας). Συχνά παρατηρείται επίσης συνδυασμός εγκαυμάτων τρίτου βαθμού με εγκαύματα δεύτερου ή/και πρώτου βαθμού, επομένως συμπτώματα όπως έντονος πόνος, οίδημα, ερυθρότητα και εξίδρωση, σχηματισμός φυσαλίδων και, ως αποτέλεσμα της καταστροφής τους, κρούστες ή έλκη, που συχνά βραχούν και χαρακτηρίζονται από μακρά περίοδο επούλωσης.

Με έγκαυμα τέταρτου βαθμού, υπάρχει απανθράκωση του δέρματος και των βαθύτερων ιστών - μέχρι τα οστά. Είναι δυνατή η βλάβη στα εσωτερικά όργανα, συνοδευόμενη από σοβαρά συμπτώματα, μερικά από τα οποία μπορούν επίσης να παρατηρηθούν με άλλους βαθμούς εγκαυμάτων λόγω σοβαρής δηλητηρίασης του σώματος. Αυτά περιλαμβάνουν κλινικά σημάδια σοκ, καρδιαγγειακή και αναπνευστική ανεπάρκεια, συμπεριλαμβανομένου του ενθουσιασμού, ο οποίος αντικαθίσταται από σοβαρή κατάθλιψη, δύσπνοια, κυάνωση (μπλε βλεννογόνοι), μειωμένη θερμορύθμιση, η οποία εκφράζεται σε υποθερμία - μείωση της θερμοκρασίας του σώματος.

Ως αποτέλεσμα της δηλητηρίασης, υπάρχει επίσης παραβίαση της φυσιολογικής λειτουργίας διαφόρων οργάνων, συμπεριλαμβανομένου του εγκεφάλου και του νωτιαίου μυελού, του ήπατος και των νεφρών, και η βλάβη στο τελευταίο είναι συχνά αποτέλεσμα όχι μόνο της επίδρασης στο νεφρικό παρέγχυμα τοξικών προϊόντων, αλλά και μείωση της αρτηριακής πίεσης που προκαλείται από αφυδάτωση λόγω εκροής μεγάλης ποσότητας υγρού στις πληγείσες περιοχές. Τα συμπτώματα της προνεφρικής νεφρικής ανεπάρκειας σε αυτή την περίπτωση είναι μείωση του όγκου των ούρων που απεκκρίνονται, έμετος, πιθανός σχηματισμός ελκών στη στοματική κοιλότητα, ανάπτυξη ουραιμικών σπασμών και κώμα.

Τα συμπτώματα των χημικών εγκαυμάτων είναι συχνά παρόμοια με εκείνα των θερμικών εγκαυμάτων. Εάν η επίδραση της χημικής ουσίας ήταν βραχύβια, εμφανίζεται οίδημα, ερυθρότητα και πόνος. Με βαθύτερη διείσδυση οξέων και αλκαλίων αναπτύσσεται ξηρή ή υγρή νέκρωση αντίστοιχα και τα χημικά εγκαύματα με οξέα χαρακτηρίζονται από χρώση ιστών σε χρώματα από κίτρινο έως καφέ και μαύρο, ενώ με εγκαύματα με αλκάλια οι προσβεβλημένοι ιστοί έχουν ανοιχτόχρωμο κρεμ. Τα συμπτώματα της γενικής δηλητηρίασης του σώματος με χημικά εγκαύματα είναι παρόμοια με αυτά με θερμικά εγκαύματα.