Λοιμώδης ηπατίτιδα σκύλων

Η λοιμώδης ηπατίτιδα στους σκύλους είναι μια ιογενής νόσος, ο αιτιολογικός παράγοντας της οποίας είναι ο αδενοϊός του πρώτου τύπου, ο οποίος χαρακτηρίζεται κυρίως από βλάβη στο ήπαρ και άλλα εσωτερικά όργανα. Τα νεαρά σκυλιά είναι πιο επιρρεπή σε μολυσματική ηπατίτιδα, αλλά τα ζώα κάθε ηλικίας μπορούν να επηρεαστεί. Η ασθένεια είναι σοβαρή και τα κλινικά της σημεία σε πολλούς σκύλους είναι παρόμοια με εκείνα της εντερίτιδας από παρβοϊό, της πανώλης των σαρκοφάγων (εντερική ή μικτή μορφή), της λεπτοσπείρωσης και ορισμένων άλλων μολυσματικών ασθενειών που εμφανίζονται επίσης με βλάβη στο ήπαρ και στο γαστρεντερικό σωλήνα.

Ταξινόμηση

Η λοιμώδης ηπατίτιδα μπορεί να είναι υποξεία, οξεία, υποξεία και χρόνια.

Αιτιολογία

Ο αιτιολογικός παράγοντας της λοιμώδους ηπατίτιδας είναι ο αδενοϊός του πρώτου τύπου (υπάρχει επίσης ένας αδενοϊός του δεύτερου τύπου, που είναι μία από τις αιτίες της λοιμώδους τραχειοβρογχίτιδας - που ονομάζεται επίσης βήχας "ρείθρο" ή "ρείθρο" βήχας σκύλων). Η μόλυνση των υγιών ζώων μπορεί να συμβεί μέσω άμεσης επαφής με σκύλους που μεταφέρουν ιούς που έχουν συμπτώματα της νόσου, καθώς και με ζώα που αναρρώνουν (που έχουν αναρρώσει), τα οποία για αρκετό καιρό συνεχίζουν να αποτελούν πηγή εξάπλωσης του ιού. Είναι επίσης πιθανό να μολυνθείτε μέσω της διατροφικής οδού μέσω της κατανάλωσης μολυσμένων ζωοτροφών ή νερού. Ο αδενοϊός του πρώτου τύπου παρουσιάζει σημαντική σταθερότητα στο εξωτερικό περιβάλλον, είναι ανθεκτικός σε πολλά απολυμαντικά, γεγονός που διευκολύνει την εξάπλωσή του και αυξάνει το επίπεδο της νόσου στα ζώα.

Η άμεση αιτία της ανάπτυξης συμπτωμάτων χαρακτηριστικών της λοιμώδους ηπατίτιδας δεν είναι μόνο η άμεση επίδραση του ιού στα κύτταρα του σώματος, αλλά και οι ανοσολογικές αντιδράσεις που προκαλούνται από τη ιαιμία. Έτσι, υπάρχει μια εναπόθεση συμπλεγμάτων αντιγόνου-αντισώματος στους ιστούς του ήπατος, που προκαλεί βλάβη σε αυτό, τα νεφρά (ως αποτέλεσμα, αναπτύσσεται σπειραματονεφρίτιδα - βλάβη στα νεφρικά σπειράματα, η οποία συνεπάγεται παραβίαση της κανονικής τους λειτουργίας). Η ραγοειδική οδός και το νευρικό σύστημα μπορεί επίσης να επηρεαστούν. Η αιτία των αιμορραγιών, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που είναι ορατές στο δέρμα και τους βλεννογόνους, είναι η ανοσοποιητική βλάβη στο ενδοθήλιο (εσωτερική επένδυση) των αιμοφόρων αγγείων.

Θεραπεία και πρόληψη

Θεραπευτική αγωγή

Η θεραπεία της λοιμώδους ηπατίτιδας συνίσταται στη χορήγηση αντιβακτηριακών φαρμάκων, η οποία πραγματοποιείται για την πρόληψη της ανάπτυξης δευτερογενούς βακτηριακής λοίμωξης (η οποία συμβάλλει, συμπεριλαμβανομένης της λευκοπενίας, που παρατηρείται στη λοιμώδη ηπατίτιδα των σκύλων). Γίνεται επίσης θεραπεία έγχυσης, με στόχο την αποκατάσταση της φυσιολογικής ισορροπίας νερού-ηλεκτρολυτών, η οποία διαταράσσεται λόγω μεγάλων απωλειών υγρών και ηλεκτρολυτών λόγω εμετού και διάρροιας.

Κατά κανόνα, είναι απαραίτητη η αργή ενδοφλέβια ενστάλλαξη χορήγηση διαλυμάτων, μεταξύ των οποίων, κατά προτίμηση, χρησιμοποιούνται ισοτονικά διαλύματα ισορροπημένου άλατος. Επίσης, σε ορισμένες περιπτώσεις, απαιτείται παρεντερική διατροφή - ενδοφλέβια χορήγηση διαλυμάτων αμινοξέων (για ασθενείς με ηπατική ανεπάρκεια, αλλά θα πρέπει να δίνεται προσοχή εάν υπάρχει και νεφρική παθολογία), γλυκόζη και άλλα συστατικά που περιλαμβάνονται στα πρωτόκολλα παρεντερικής διατροφής.

Εάν είναι απαραίτητο, συνταγογραφούνται επίσης ηπατοπροστατευτικά, αλλά πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι πολλά από αυτά, παρά την ευρεία κατανομή τους, δεν έχουν αποδεδειγμένη αποτελεσματικότητα και, επιπλέον, μπορεί να αντενδείκνυνται σε ορισμένα στάδια ηπατικών παθήσεων (για παράδειγμα, με οξεία φλεγμονώδης διαδικασία), παρέχοντας σε αυτές τις περιπτώσεις, το αποτέλεσμα είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που αναμενόταν, επιταχύνοντας τη βλάβη του ήπατος. Από αυτό προκύπτει ότι ο ανεξάρτητος διορισμός ηπατοπροστατευτών (συμπεριλαμβανομένων αυτών φυτικής προέλευσης) από τους ιδιοκτήτες των ζώων τους είναι απαράδεκτος - ούτε ως πρόληψη ηπατικών ασθενειών, ούτε ως συστατικό θεραπείας για μια ιογενή νόσο, όπως η λοιμώδης ηπατίτιδα στο Σκύλοι.

Σε περίπτωση βλάβης σε άλλα όργανα και συστήματα, εκτός του ήπατος, απαιτείται κατάλληλη θεραπεία. Έτσι, σε περίπτωση σπειραματονεφρίτιδας, μαζί με άλλα φάρμακα, απαιτείται η χρήση κορτικοστεροειδών, καθώς η βλάβη στα σπειράματα σχετίζεται με το ανοσοποιητικό, με την ανάπτυξη συμπτωμάτων βλάβης στην ανώτερη αναπνευστική οδό (λοιμώδης τραχειοβρογχίτιδα, η οποία προκαλείται από έναν αδενοϊό του πρώτου τύπου, που σχετίζεται με τον αδενοϊό), το διορισμό φαρμάκων για τη μείωση της ισχύος των συμπτωμάτων εκδήλωσης (με ρινίτιδα - ενδορινικές σταγόνες, με λαρυγγοτραχειίτιδα - μονκλαβίτης).

Κατά τη διάρκεια της θεραπείας, είναι επίσης σημαντικό να ακολουθείτε τις συστάσεις του κτηνιάτρου σχετικά με τη σωστή σίτιση του ζώου (εάν είναι δυνατόν και δεν παρέχεται παρεντερική διατροφή), καθώς και να παρέχετε στον σκύλο τις πιο άνετες συνθήκες στέγασης. Για να αποφευχθεί η εξάπλωση της λοίμωξης, το άρρωστο ζώο θα πρέπει να απομονώνεται και οι χώροι να απολυμαίνονται με μέσα στα οποία είναι ευαίσθητος ο αδενοϊός.

Πρόληψη

Η πρόληψη της λοιμώδους ηπατίτιδας σε σκύλους είναι δυνατή χάρη στην ύπαρξη εμβολίων κατά αυτής της ασθένειας. Κατά κανόνα, ο εμβολιασμός πραγματοποιείται με πολύπλοκα εμβόλια που μειώνουν τον κίνδυνο μολυσματικών ασθενειών όπως η πανώλη των σαρκοφάγων, η λοιμώδης ηπατίτιδα και η τραχειοβρογχίτιδα (λοιμώξεις από αδενοϊούς που προκαλούνται από αδενοϊό του πρώτου και δεύτερου τύπου, αντίστοιχα), η ενετρίτιδα παρβοϊού και κοροναϊού, η λεπτοσπείρωση , λύσσα και άλλα (σε διάφορους συνδυασμούς). Κατά τον πρώτο χρόνο της ζωής, το εμβόλιο χορηγείται δύο φορές - στις 10-12 εβδομάδες και στις 16-18 (οι ημερομηνίες μπορεί να διαφέρουν ανάλογα με τις συστάσεις του κατασκευαστή του εμβολίου, την επιζωοτική κατάσταση, καθώς και τα ατομικά χαρακτηριστικά του ζώου) . Στη συνέχεια, πραγματοποιείται ετήσιος επανεμβολιασμός, ο οποίος διατηρεί επαρκές επίπεδο προστασίας από ασθένειες.

Πριν από τον εμβολιασμό, το ζώο πρέπει να αποπαρασιτωθεί. Συνιστάται να το κάνετε αυτό 10-14 ημέρες πριν από την εισαγωγή του εμβολίου (πριν από τον επανεμβολιασμό τους πρώτους μήνες της ζωής, δεν απαιτείται επαναλαμβανόμενη αποπαρασίτωση). Η αντιελμινθική θεραπεία είναι απαραίτητη για τη μείωση του κινδύνου ανεπαρκούς ανοσολογικής απόκρισης στη χορήγηση συστατικών του εμβολίου, η οποία μπορεί να επηρεάσει το σχηματισμό ανοσίας.

Επίσης, μέτρο πρόληψης είναι η έγκαιρη απομόνωση ασθενών με λοιμώδη ηπατίτιδα του σκύλου και σκύλους που μεταφέρουν ιούς, ακόμη και μετά την ανάρρωση, που είναι η πηγή μόλυνσης. Οι χώροι πρέπει επίσης να αντιμετωπίζονται με ειδικά μέσα, κάτι που είναι ιδιαίτερα σημαντικό σε μέρη όπου υπάρχουν συνωστισμός σκύλων - σε καταφύγια και ρείθρα.

Διαγνωστικά

Κατά τη διάγνωση της λοιμώδους ηπατίτιδας, ο κτηνίατρος πρέπει να λαμβάνει υπόψη τα δεδομένα του ιστορικού, ιδιαίτερα την ηλικία του ζώου, τον χρόνο εμφάνισης των πρώτων συμπτωμάτων, την ταχύτητα εξέλιξής τους, τη σοβαρότητα της γενικής κατάστασης του σκύλου και άλλες πληροφορίες. Μετά τη λήψη μιας αναμνησίας, πραγματοποιείται μια γενική εξέταση του ζώου, η οποία αποκαλύπτει τα κλινικά σημεία που είναι χαρακτηριστικά της λοιμώδους ηπατίτιδας του σκύλου, όπως υπερθερμία, ίκτερος, αφυδάτωση και πολλά άλλα. Οι απαραίτητες εργαστηριακές εξετάσεις περιλαμβάνουν γενική και βιοχημική εξέταση αίματος, γενική ανάλυση ούρων, καθώς και ειδικές εξετάσεις για τον εντοπισμό του άμεσου αιτιολογικού παράγοντα της νόσου. Οι αποκλίσεις από τον κανόνα, που προσδιορίζονται στη γενική ανάλυση, περιλαμβάνουν συχνότερα λευκοπενία - μείωση του αριθμού των λευκοκυττάρων, αλλά μπορούν επίσης να παρατηρηθούν και άλλες αλλαγές λόγω της συστηματικής επίδρασης μιας ιογενούς λοίμωξης. Η βιοχημική ανάλυση δείχνει αύξηση των τρανσαμινασών, συμπεριλαμβανομένης της αμινοτρανσφεράσης της αλανίνης και της ασπαρτικής αμινοτρανσφεράσης. Γίνεται επίσης εξέταση αίματος προκειμένου να απομονωθεί ο συγκεκριμένος αιτιολογικός παράγοντας της νόσου. Η διαφορική διάγνωση με πανώλη σαρκοφάγων, εντερίτιδα παρβοϊού, λεπτοσπείρωση και ορισμένες άλλες ασθένειες είναι επίσης απαραίτητη. Για αυτό, χρησιμοποιούνται διαγνωστικά ELISA ή/και διαγνωστικά PCR και η διαγνωστική έρευνα χρησιμοποιώντας την αλυσιδωτή αντίδραση πολυμεράσης είναι πολύ καλύτερη λόγω της υψηλής ακρίβειας των αποτελεσμάτων.

Συμπτώματα

Τα συμπτώματα της λοιμώδους ηπατίτιδας, που εμφανίζονται στα αρχικά στάδια της ανάπτυξης της νόσου, είναι κατάθλιψη, άρνηση φαγητού, έντονη δίψα (ο σκύλος πίνει πολύ και με εντερίτιδα παρβοϊού, τα συμπτώματα της οποίας είναι παρόμοια με εκείνα της λοιμώδους ηπατίτιδας , το ζώο, αντίθετα, αρνείται νερό) . Παρατηρείται επίσης αύξηση της θερμοκρασίας του σώματος. Στη συνέχεια αναπτύσσονται πιο συγκεκριμένα συμπτώματα - έμετος, συχνά με πρόσμιξη χολής, διάρροια, πόνος στην κοιλιακή κοιλότητα.

Μπορεί να εμφανιστεί ίκτερος των βλεννογόνων και του δέρματος (ίκτερος). Με σοβαρή βλάβη στα τοιχώματα των αγγείων από ανοσοσυμπλέγματα, παρατηρούνται κηλιδώδεις αιμορραγίες στο δέρμα και τους βλεννογόνους. Συμπτώματα τραχειοβρογχίτιδας (βήχας) και οφθαλμικής βλάβης εντοπίζονται επίσης μερικές φορές (στο οξύ στάδιο της νόσου - επιπεφυκίτιδα, στη συνέχεια συχνά μετά από ορατή ανάκαμψη - κερατίτιδα, που συνοδεύεται από ορατή θόλωση του κερατοειδούς). Σε ορισμένες περιπτώσεις, μπορεί επίσης να παρατηρηθούν συμπτώματα βλάβης σε άλλα όργανα και συστήματα, όπως το νευρικό σύστημα.